Als ik het appartement van mevrouw binnenkom zit zij voorovergebogen in haar rolstoel en heeft ze haar ogen gesloten. Het is duidelijk dat mevrouw in slaap is gevallen.

Dit gebeurt de laatste tijd vaker aangezien mevrouw zware pijnstilling krijgt wanneer haar wond wordt verzorgd. Het gevolg van deze pijnmedicatie is, dat mevrouw suffer wordt en regelmatig overdag in slaap sukkelt.

Voor haar staat het middageten onaangeroerd dat nog geen kwartier geleden door de catering medewerkster is neergezet. Ik loop naar mevrouw toe en raak voorzichtig haar bovenarm aan. “Hallo mevrouw B., ik ben het, Tiana.”

Mevrouw opent haar ogen en kijkt me aan. Er verschijnt een kleine glimlach. “Och, ik ben in slaap gevallen terwijl het eten er al is.” Ik ga naast haar zitten en zeg dat het geen probleem is. “Ik ben speciaal voor u gekomen om u gezelschap te houden tijdens het eten.”

Ze kijkt me glimlachend aan terwijl ze met haar vork door haar gepureerde maaltijd begint te scheppen. Langzaam begint ze te eten terwijl ik mijn smartphone tevoorschijn haal. De leeftijd van mevrouw is me bekend en ik weet dat ik naar de muzieklijsten met nummers uit de jaren `50 moet zoeken.

Dat is de muziek die zij zal herkennen. Terwijl ik bezig ben om de desbetreffende lijsten te zoeken, vervolg ik mijn gesprek met mevrouw. We praten over haar vroegere leven, haar overleden man die advocaat was en het mooie huwelijksfeest die ze destijds heeft gehad.

Vol trots vertelt ze dat de trouwfoto in de etalage heeft gestaan van de fotograaf in Helmond. Haar man  vond dat niets vertelde ze, maar zij was er toch echt wel trots op. Terwijl ze dat zo vertelt, beginnen haar oogjes te glimmen.

Inmiddels ben ik bij de desbetreffende lijst gekomen, namelijk “Nederlands jaren 50 en 60.” Mijn ogen dwalen over de verschillende titels en artiesten en ik kies een willekeurig nummer, namelijk Teddy Scholten met Een Beetje.

Dit nummer is uit 1959 en het winnende liedje van het Eurovisiesongfestival uit dat jaar.  Mevrouw stopt met eten en luistert aandachtig. Kort daarna begint ze spontaan mee te zingen en kijkt ze me blij aan.

Ze vraagt hoe ik hier bij kom en hoe ik dit kan afspelen. Ik leg haar uit dat ik me heb verdiept in de muziek uit de jaren ’50 en ’60, zodat ik de bewoners hiermee een leuk moment kan bezorgen.

Ook leg ik haar uit hoe de telefoon werkt en dat het een speciaal programma is waar ik de muziek kan vinden die ik nodig heb.

Verschillende nummers passeren nog de revue en mevrouw begint spontaan over vroeger te vertellen terwijl ze haar maaltijd aan het nuttigen is.

Mij valt het op dat ze veel vlotter eet sinds de muziek aanstaat en het middageten lijkt haar warempel nog te smaken ook. Ondanks dat de maaltijd er door het gepureerde karakter niet echt uitnodigend en smaakvol uitziet.

Ook het nagerecht eet mevrouw op en aan het einde van de maaltijd is haar bord leeg. Ze maakt op mij een ontspannen en alerte indruk en lijkt niet meer op de vrouw die ik bij binnenkomst aantrof.

Ik ruim haar dienblad op en ga nog even naar mevrouw toe om haar te laten weten dat ik weer ga. Ze bedankt me voor de hulp en pakt haar breiwerk.

Met een glimlach verlaat ik het appartement en vervolg ik mijn zorgroute. Plato heeft gelijk, “Music gives a soul to the universe, wings to the mind, flight to the imagination and life to everything.”

Tiana