Het is zaterdagavond, ik sta voor de deur van de ouderen zorginstelling waar ik als flexkracht zo nu en dan eens diensten mee draai om het tekort aan personeel mede op te lossen. De schuifdeuren die normaal gastvrij opengaan, zijn potdicht en afgeschermd met zwart/geel gestreepte afzetlinten.

Als je nog niet in de gaten hebt dat we momenteel in een serieuze crisis zitten, dan dringt het bij het zien van deze afzetting wel tot je  door. Zonder geldige reden kom je nu niet binnen en ondanks dat ik een tag heb, kan ook ik niet zo maar binnenlopen.

Op het raam prijkt een wit papier waarop het telefoonnummer staat vermeld dat ik moet bellen om binnengelaten te worden. Ik pak mijn telefoon en toets het nummer in. Even later neemt mijn collega op en als ze hoort dat ik er ben zegt ze gelijk dat ze de deur voor me open zal doen.

Binnen 5 minuten sta ik binnen en kan ik mijn sleutels en diensttelefoon pakken. Terwijl ik daarmee bezig ben, schrijft mijn collega snel de route op die ik moet overnemen zodat de zorg geboden kan worden.

Tijdens het schrijven vertelt ze kort en bondig wat er moet gebeuren en vraagt ze of ik nog vragen heb. Omdat ik er al vaker heb gewerkt is het ad-hoc aan de gang gaan geen enkel probleem is.

Als het lijstje klaar is verontschuldigt ze zich voor de snelle wijze van begroeting en overdracht en haast ze zich terug naar de plek waar ze vandaan kwam voordat ze de deur voor me opendeed. Zij en de andere collega hebben hun handen vol aan een bewoner die hoge koorts heeft en vermoedelijk een longontsteking heeft.

En in deze tijd kan het zo maar zijn dat het om corona gaat, wie zal het zeggen. De spanning is zichtbaar groot en ik voel de zorgen die er zijn. De druk op de zorg is al hoog en nu helemaal aangezien beide collega’s nog wel een tijdje bij deze bewoner zullen blijven, in deze urgente situatie, waarbij de hulp van de ambulance is ingeroepen.

Als ze weg is stap ik de lift in en ga naar de appartement 315. Hier woont een echtpaar dat gelukkig in deze tijd elkaar heeft om de dag door te komen nu er geen familie mag komen. Als ik binnenkom ligt meneer in zijn relaxstoel tv te kijken en zijn vrouw zit iets verderop de bank.

Mevrouw herkent mij meteen, maar meneer moet toch wel eventjes een paar keer kijken. Hij vraagt wie ik ben en of hij mij ooit eerder heeft gezien. Als ik hem vertel dat ik de zuster ben van de muziek en hem herinner aan het wakker worden met The Butterflies – Willem wordt wakker” gaat er een lichtje branden.

Ik vertel meneer en mevrouw waarom ik ben gekomen, maar aan de gezichtsuitdrukking te zien wordt mijn vraag niet met enthousiasme ontvangen. Ik vraag of het goed uitkomt, maar dit keer niet, beiden willen dolgraag nog even tv kijken en vragen of ik om 22:00 uur terug zou willen komen.

Omdat het voor mij geen probleem is en ik nog genoeg taken heb te verrichten volgens mijn lijstje stem ik toe en ga ik gauw verder.

Het volgende adres betreft een alleenstaande dame van ergens in de tachtig. Een krasse dame die weet wat ze wil en een liefhebber is van de kleur rood. Haar interieur bevat veel rood en ook haar huispak is in deze kleur.

Als ik binnenkom tref ik mevrouw zittend aan op de bank. Ze begroet me enthousiast en ze is blij dat er iemand is. Ze komt van de bank af en loopt richting de eettafel om daar plaats te nemen op een van de rode stoelen. Terwijl ze gaat zitten vraagt ze aan mij of ze me al vaker heeft gezien.

Ik bevestig dit en neem haar mee naar en zorgmoment waarin ze me in vertrouwen nam en me liet weten hoe graag ze nog en keer naar de Efteling zou willen gaan. Dat ze vroeger toen haar kinderen en kleinkinderen klein waren diverse malen is geweest.

Haar favoriete sprookje is, u raadt het vast al, “De Rode Schoentjes”. Toen we het daarover hadden heb ik mijn telefoon erbij gepakt en op YouTube een filmpje gevonden dat van dit sprookje in de Efteling door een bezoeker is gemaakt. Voor even waanden we ons beiden in de Efteling terwijl we samen keken naar de dansende schoentjes.

Terwijl ik haar dit allemaal vertel trek ik haar kousen uit en zorg ik ervoor dat ze haar medicatie van 21 uur krijgt. Als we klaar zijn, gaat mevrouw verder waarmee ze bezig was voordat ik binnenkwam namelijk tv kijken.

Het volgende adres is een dame die vergeetachtig is en regelmatig etenswaren buiten de koelkast laat staan. Zo ook deze avond tref ik de vleeswaren en kaas gebruikt tijdens de avondboterham op het aanrecht en de salontafel aan.

Ik leg alles terug in de koelkast en ga vervolgens de medicatie van 21 uur pakken. Na de gebruikelijke controles doe ik de medicatie in het glazen bakje en breng het naar mevrouw. We praten even over de zorg en ze geeft aan eigenlijk alles wel zelf te kunnen.

Maar omdat ik er zeker van wil zijn dat ze zonder korset en therapeutische kousen gaat slapen blijf ik zitten terwijl ze zichzelf aan het omkleden is. Ik pak ondertussen mijn telefoon en ga naar Spotify, open de playlist “Nederlandstalig jaren 60” en kies het nummer “ De Speeltuin van Heleentje van Capelle en Kinderkoor De Karekieten”.

De eerste noten zijn nog maar net te horen en mevrouw begint te stralen en mee te zingen. En terwijl mevrouw en ik spreekwoordelijk naar de speeltuin gaan, kleedt mevrouw zich verder om. Als ze klaar is en het liedje ten einde is vertrek ik weer na afscheid van mevrouw genomen te hebben.

De tijd vliegt voorbij een later die avond ben ik bij een mevrouw die rolstoelgebonden is. Helaas is ze volledig zorgafhankelijk en kan ze niet in de tijd dat wij er niet zijn iets zelf regelen zoals de tv aanzetten of zich verplaatsen.

Omdat we al vaker samen muziek hebben geluisterd en dan met name naar Frans Bauer aangezien dat haar favoriete artiest is, loop ik al zingend de kamer binnen. “Heb je even voor mij?” zing ik en ze kijkt me aan en begin te lachen. We maken een praatje en ik help haar met een sigaret aansteken.

Terwijl ze haar sigaretje rookt, pak ik mijn telefoon en kies een nummer uit de lijst die ik eerder heb gebruikt bij de andere bewoner. Mijn keuze voor The Blue Diamonds met Ramona wordt enthousiast ontvangen en mevrouw begint spontaan “Ramonaaa” te zingen.

Ondertussen zet ik alles al klaar in de slaapkamer en zorg ik dat de po en ook de tillift alvast klaarstaan. Als het nummer ten einde is en mevrouw klaar is met roken neem ik haar mee naar de slaapkamer. Ik help haar met het aantrekken van de nachtkleding en help haar vervolgens in de tillift.

De telefoon is nog steeds in gebruik als muziekspeler en het nummer van Howard Jones – Ik Zou Je Het Liefste In Een Doosje Willen Doen is te horen. Ook dat nummer kent mevrouw en ze weet me precies te vertellen wie de artiest is. Het naar bed brengen ondanks dat zij volledig afhankelijk is, verloopt ontspannen en heel gezellig.

Samen zingen we hardop mee en hebben we niet in de gaten dat een collega binnen is gekomen die verrast is van het tafereel wat ze aantreft in de slaapkamer. Twee personen die samen zingen en oprecht veel plezier hebben en voor een moment zo in de plaatselijke karaoke bar hadden kunnen staan dan in een zorginstelling.

En het besef dat ondanks de sluiting van de deuren voor het publiek er even geen grenzen en ook corona bestaat, maar gewoon nabijheid en verbondenheid. Dat geeft een lichtje in deze duisternis van onzekerheid en angst. Laten we ons hier allen aan vasthouden.

Als u iets wilt doen voor u geliefde familielid of bewoner. Maak gebruik van de technologie, stel een playlist samen met de favoriete muziek van de persoon. Gebruik hiervoor het geboortejaar en tel hier 15 jaar en 25 jaar bij op.

De jaartallen zijn leidend voor de muziek die de persoon zal herkennen uit de jeugdjaren. Op Spotify kunt u vele lijsten terugvinden uit de jaren 50, 60 of 70.  Op MY Free MP3 kan u de muziek eenvoudig downloaden.

De muziek kan vervolgens op een MP3 stick geplaatst worden of op een CD gebrand worden.

Heeft de bewoner de beschikking over een telefoon of en laptop waarmee beeldbellen mogelijk is dan kan er ook samen muziek geluisterd worden en vele mooie herinneringen opgehaald worden. Muziek maakt wat los, geeft verbinding en zorgt voor afleiding.

In deze tijd maken we hiermee het verschil, ik ben benieuwd naar uw ervaring!

Tiana