Je zit in de woonkamer in je ‘luie’ stoel die vlakbij de TV staat. Ik noem het liever een comfort stoel, want de term lui past absoluut niet bij je en hoe jij in het leven staat. In je jongere jaren was je actief en runde je samen met je man een eigen winkel. En daarnaast had je ook een gezin en zorgde je voor de kinderen, maar dat deed je met alle liefde en plezier.

Vele uren heb je achter de toonbank doorgebracht om de klanten van goede producten te voorzien en de service te geven die ze verdienden. Maar die tijd is al heel lang achter je en anno 2020 heb je regelmatig hulp en ondersteuning nodig.

Want helaas is je gezichtsvermogen nog maar een fractie van wat het ooit geweest is en daar heb je veel verdriet van. Soms word het je teveel en rollen de tranen over je gezicht, omdat je niet meer alles kunt doen wat je leuk vindt, zeker op de momenten wanneer je daar behoefte aan hebt. Toen je nog gewoon alles kon, genoot je van boeken lezen, het oplossen van een kruiswoordpuzzel en handwerken.

Het is tijd om naar bed te gaan en je zet de TV uit. Je neemt de avondmedicatie en als dat gebeurd is, sta je met hulp op en pak je de rollator. Vervolgens lopen we samen naar de badkamer zodat je nog even naar het toilet kunt gaan en ik je gebit kan poetsen. Ondertussen maken we samen een praatje.

En hoe we er precies op komen weet ik niet meer. Maar je begint me spontaan over je broer te vertellen die vroeg uitgezonden was naar Nederlands-Indië om daar te vechten voor het behoud van het Nederlands koninkrijk.

De Indonesische bevolking wilde na al die jaren koloniale bezetting het land terug en onafhankelijk worden en dat ging niet zonder slag of stoot. Gelukkig is jouw broer ongedeerd uit de strijd gekomen, want van een andere cliënt weet ik dat haar broer tijdens de gevechten helaas is gesneuveld.

Toen jouw broer na zijn dienstplicht weer terug was uit Nederlands-Indië, kwam hij ook thuis met soldatenliedjes. Enthousiast begin je te vertellen over hoe mooi je dat vond en hoe lang het geleden is dat je die muziek hebt gehoord.

Ik vraag aan jou of je nog weet wie het liedje heeft gezongen en hoe het nummer heet. De artiest weet je helaas niet meer, maar de tekst ken je nog wel.

En daar lig je inmiddels op bed onder de dekens en begin je zachtjes met je broze stem te zingen. ‘Stil staan wij hier aan het strand te staren, Blank en bruin, tezamen hand in hand’. Na een paar zinnen gezongen te hebben stop je en begin je hard te lachen omdat je het niet meer precies weet en je merkt dat je stem vals klinkt. Samen lachen we er extra om, ook omdat het zo’n fantastisch moment is en we ons even in een ander moment waanden.

Ik beloof je om het uit te zoeken zodat ik tijdens de eerstvolgende dienst je het nummer kan laten horen. En met hulp van Ignar van MuziekGeluk lukt het me warempel om de artiest en de titel van het lied te achterhalen.

Het zijn Laura en Yvonne met Blank en Bruin. Ignar stuurt me de link naar Spotify zodat ik het nummer op mijn telefoon kan afspelen. Als bonus krijg ik ook de songtekst zodat ik het lied samen met mevrouw kan zingen.

En zo gebeurt het dat ik de eerstvolgende dienst bij je binnenkom en naast je plaatsneem. Ik zeg dat ik een verrassing voor je heb en je kijkt me met vragende ogen aan. Even kan je mijn opmerking niet plaatsen totdat de eerste klanken van de muziek je woonkamer vullen.

Je gezichtsuitdrukking verandert direct in een grote glimlach en je ogen beginnen te sprankelen. Je vindt het prachtig en enthousiast begin je mee te zingen. Tussendoor vertel je verhalen over je broer, over je ouderlijk huis en dat jullie altijd met zijn allen zongen.

En dat is precies wat wij samen in jouw appartement dunnetjes overdoen, hard meezingen met jouw favoriete nummer. Bijna 2 minuten lang ben je even de jongere versie van jezelf en lijkt het alsof je even weer thuis bent.

Tiana