Je zit voor je uit te kijken in je aangepaste rolstoel met het uitzicht op de gang van de afdeling. Je voordeur van je appartement is overdag altijd open, zodat je het contact met de buitenwereld kan behouden, want jezelf verplaatsen kan je al heel lang niet meer.

De omgevingsgeluiden laten je deel uit maken van het groter geheel en het voorbij zien komen van passanten of het zorgpersoneel geven de nodige afwisseling van de dag.

Als ik al steppende je appartement nader zie ik je hoofd al wat meer bewegen richting de voordeur, een teken dat je in de gaten hebt, dat er iemand naar jou komt. Omdat ik weet dat je momenteel niet lekker in je vel zit, heb ik besloten om je extra aandacht te geven.

Want ondanks dat de route genoeg taken omvat, zie ik de kans om rustig de tijd voor je te nemen.

Voordat ik me naar je appartement ga begeven speel ik Frans Bauer af door op mijn telefoon via Spotify zijn playlist op te zoeken. En met ‘Heb je even voor mij’ op 10 step ik jouw hal in.

Een brede glimlach verschijnt op je gezicht en je begroet me met ‘Ha Tiana’. Ik zet de step opzij en ga naar je toe. Een stoel staat vlak bij je in de buurt en ik besluit om daar plaats te nemen.

‘Hoe gaat het met je’ vraag ik aan je terwijl ik het volume van de muziek naar beneden breng en je vertelt dat je de laatste tijd toenemende pijnklachten hebt.

Je kan je ook nauwelijks bewegen of verplaatsen in de stoel en ook je rompbalans is niet stabiel. Het is te begrijpen dat het allemaal behoorlijk veel impact heeft op je lijf.

Ik vraag aan je hoe het met jou gaat en benoem dat ik zie dat je een sombere indruk op me maakt. Je knikt en zegt dat het inderdaad zo is.

Ik stel nog enkele vragen om je de ruimte te geven om je gevoelens te uiten vraag ‘hoe zou je het vinden om eens gewoon te zeggen wat je echt denkt?’.

Niet dat ik vloeken wil promoten, alleen denk ik dat het jou zou helpen om eens even niet zo netjes te zijn. Mijn vermoedens worden snel bevestigd want je zegt ‘klote’ terwijl op de achtergrond Frans Bauer te horen is met Woonwagen Mama.

Ik geef je een knipoog en zegt dat je alle redenen hebt om dat te zeggen. ‘Ga er maar aan staan’ vervolg ik het gesprek ‘ik vind dat je ondanks alles je kranig houdt en dat je best jezelf eens minder politiek correct mag uiten of volgens de sociale normen van de maatschappij’.

Ondertussen luister je naar Frans Bauer en zie ik dat je gedachten afdwalen. Denk je nu met weemoed terug aan je kindertijd, toen je nog je vrijuit kon bewegen en je moeder nog leefde?’

Je droogde m’n tranen
En leerde me lopen
Je gaf me jouw liefde
Als ik het even niet wist
Jij bent la mama
We delen alles samen
Tranen van vreugde
Maar ook van verdriet

Ik besluit om er niet naar te vragen en je even in je moment te laten. Jouw privé stukje waarin je even niet meer gevangen zit in je lijf en de rolstoel.

De muziek is de sleutel naar vrijheid en de persoon te kunnen zijn die je eigenlijk bent maar niet meer kunt zijn door je lichamelijke beperking.

Tiana